Mi último noticia sobre mi experiencia en Perú!

Lieve mensen,

Hier mijn laatste bericht over mijn bijzondere reis. Het heeft even geduurd..
Helaas is mijn iphone gestolen 2 dagen voor vertrek naar huis, en daar stonden al mijn notities die ik bijhield om daar uiteindelijk een verhaal van te maken.. Dus ik moest weer even goed nadenken wat er die laatste 2 weken gebeurd is in Peru.

In mijn vorige verhaal beschreef ik dat ik twee weken naar Arequipa zou gaan. Hier ben ik uiteindelijk niet meer naar toe geweest omdat ik erachter kwam dat ik 16 uur met de bus moest reizen, waar ik dacht dat het er maar 7 waren.. heb dus twee weken vakantie gehouden in Ayacucho.. en heerlijk nog even extra van alles en iedereen genoten.

Ik heb met Kiki, de andere NL’se vrijwilliger een workshop gegeven op een school in Ayacucho..
Deze school is op gezet door een Amerikaanse vrouw die ooit begon met les geven op straat met willekeurige kindjes.. Nu heeft ze een groot gebouw met wel 100 kinderen. Zo bijzonder hoe zij dit allemaal op heeft gezet.
Nadat wij deze workshop hadden gegeven, was het onderhand ook al einde van de middag..
Met zijn alle in de zaal word er afscheid genomen. Alle kindjes geven Gege (de amerikaanse oprichtster) een kus en n knuffel.. ook kregen Kiki en ik van alle kinderen een knuffel en n kus. Zo schattig! De kinderen krijgen een chapla (Ayacuchaans broodje) en een stukje fruit mee voor thuis.

De laatste dagen braken aan.. het was tijd om alvast een klein afscheid alleen samen met de kinderen te doen.
Ik heb ze meegenomen naar een visrestaurant waar we heerlijk Ceviche (mijn favoriet!:) ) hebben gegeten.
Mijn afscheid met de hele bende was erg leuk.. alle kids van het huis, kids van het schooltje (die bijles in ons gebouw kregen), educuadores, stagaires, leraressen waren aanwezig en met zijn alle zaten we aan een lange tafel. Eerst lkkr gegeten, speciaal gemaakt door de 2 super lieve collega’s die het Cachorros huis schoonhouden en zo nu en dan voor ons en de kids kookte.
Daarna deed iedereen omstebeurd een super mooi afscheidswoordje, 2 kids maakten met muziekinstrumenten een klein optreden, we deden een klein spelletje.. en ik kreeg tot slot van 1 van de jongens een zelfgemaakt armbandje en van 1 van de meiden een boek met tekeningen, foto’s, en verhaaltjes. Super mooi! Uiteraard heb ik ook een kleine speech gehouden. Ik was super zenuwachtig voor dit alles en het was dan ook erg emotioneel..
De kinderen moesten na mijn afscheid gewoon naar school..
Uiteraard had ik nog cadeautjes voor ze..
Ook werd mij een tijdje terug gevraagd of ik de kinderen wou sponsoren in hun sporttenues.
Ik ben met alles naar hun school gegaan.. en wat waren ze blij met de sporttenues en hun cadeautjes!
Eigenlijk zou hier de laatste keer zijn dat ik ze zou zien, maar omdat ik nog een klein cadeautje voor de meiden had en dat nog in de maak was kon ik ze nog een laatste kus en knuffel aan het einde van de middag geven als ik uiteindelijk het laatste cadeautje kwam brengen in Cachorros.
..Dat was het dan.. nu echt vaarwel..

Eerst savonds gegeten met wat vrienden in mijn favoriete restaurant, daarna bij 2 vrienden in hun appartement wat gedronken.. En die avond besloot Marion dus toch niet naar Arequipa te gaan, 7 uur voordat haar vlucht vertrok.
Dat was een verrassing toen ik een paar dagen later bij Cachorros voor de deur stond.:)
Ik ben uiteindelijk voor écht de laatste keer langs geweest, om ze te verrassen, en nu echt gedag te zeggen.
Omdat mijn kamer na 3 dagen weer door was verhuurd, kon ik helaas die 2 weken niet in mn eigen kamer blijven. Gelukkig was Annelies zo gastvrij, dus heb ik gezellig bij haar in bed geslapen, gelukkig is t n 1.40 bed. Vond het super gezellig die laatste weken samen met jou op n kamer!:) Knussie knussie knussie! Haha Thanks Lies!:)
De laatste 2 weken zijn wij nog meer naar elkaar toe gegroeid. En ben dan ook erg blij dat ik deze 2 weken nog langer gebleven ben in Ayacucho..:) had deze laatste dagen met jullie niet willen missen!

Ik heb een fantastische (2de) despedida gekregen!
Eerst lekker met die meiden gekookt, heerlijk gegeten, wijntje, muziekje, gelachen, spelletje, en uiteindelijk mn laatste dansje gewaagd in de Maxxo.
2 dagen later en toen was het zo ver.. eerst smorgens vroeg om 4.30 uur naar de stad gerend om een taxi aan te houden. Ik had namelijk heel leuk en aardig n kaartje van een meneer de taxi gehad die dag ervoor. ‘’Ik kon bellen als ik ze nodig had’’. Yeah right! Ik bellen, geen gehoor..
Dus dr zat niets anders op om er 1 ergens op de straat aan te houden, maar om 4.30 in de ochtend rijd er geen kip op straat en dus alleen rond de stad..
Uiteindelijk 1 aangehouden, terug naar huis gereden, tas gepakt, de meiden laatste dikke knuffel gegeven.. nog even om mij heen gekeken en op weg naar het vliegveld voor mijn vlucht naar Lima.
Alles voelde zo raar onderweg.. mijn laatste weg door mijn stadje, het stadje waar ik kwam 5 maanden terug aankwam helemaal alleen en blanco om een geweldige ervaring op te doen in een vreemd land, vreemde taal, andere cultuur..
Uiteindelijk in het vliegtuig met gemengde gevoelens.. wat keek ik uit naar het mooie Mexico, opnieuw een nieuwe mooie ervaring opdoen. Maar nu ik echt weg vloog van Ayacucho deed dit toch zeer.. ik keek uit het raampje toen we opstegen, Ayacucho werd steeds kleiner totdat ik boven de Andes weg vloog.. huilend, denkend aan de kids, aan de geweldige mensen die ik daar heb mogen leren kennen, mijn Peruaanse leventje die ik daar heb opgebouwd..

Eenmaal in Lima verbleef ik 1 nachtje in een hostel dicht bij het vliegveld aangezien ik smorgens vroeg mijn vlucht naar Mexico had.
Uiteraard kon ik niet wachten om terug te zijn in dit geweldige land waar ik al die tijd zo naar uitgekeken had.
Smorgens vroeg dus van Lima naar Mexico City gevlogen, wat gegeten en door naar Cancun..
Daar stond n fijne verrassing te wachten toen ik mn backpack van de band afhaalde.. mn fles roze douchegel was geklapt. Alles zat aan de buitenkant van mn tas geplakt! Plus precies ook op mn witte kleren.. gelukkig viel de ellende aan de binnenkant van me tas mee. En gelukkig had ik 2 pakjes tissues in mn rugzak om mn tas af te nemen, midden in het vliegveld met mn kleren naast mn tas..
Anyway.. ik was super blij om eindelijk terug te zijn! De bus gepakt naar Playa del Carmen..
Taxi naar mn hotel, hier verbleef ik 1 nacht om vervolgens de volgende dag naar mn hostel te verkassen.. En wat was het warm! Ik deed niets of ik stond al te zweten.. in Ayacucho was het warm, maar dit sloeg nergens op. Maar het kon me niet warm genoeg zijn!
Snel douchen etc want zou een vriend van vakantie meeten van 2 jaar geleden. Super leuk om elkaar weer te zien na die tijd, en ook om andere mensen van die vakantie weer te ontmoeten na 2 jaar!
Uiteindelijk de volgende dag naar mijn hostel verhuist..
Ik heb hier 11 dagen gefeest, mensen ontmoet, heerlijk gegeten, genoten van het witte strand en azul blauwe zee, de cenotes en van het relaxte leven..
Uiteraard was de bedoeling dat ik zou gaan reizen dus met pijn in mn hart nam ik afscheid van alle leuke mensen het geweldige hostel en mijn paradijsje Playa!

Ik ben de volgende dag van Playa naar Cancun gereisd met de bus, hier was mijn plan om de bus naar Chiquila te nemen en vervolgens de boot naar Isla Holbox.
Wat ik niet wist was dat de laatste bus rond 13.00 was vertrokken naar Chiquila.. dus toen stond ik daar, want ik kwam pas om 15.00 aan.. toen maar naar n hotel gegaan die dicht bij het busstation lag om zo snel mogelijk de volgende dag de bus te nemen naar Chiquila.
Dit was 3.5 uur rijden.. eenmaal in Chiquila bij de haven de boot naar Holbox van ongeveer een half..
Holbox is een klein eilandje, met een wit strand een nog meer azul blauwere zee dan Playa, en je begrijpt, op dit hippie eilandje is alles nog meer tranquilo! (rustig)
Er zijn hier geen auto’s, bussen etc.. alleen golf karretjes.
Hier ben ik 4 dagen verbleven en op dag 3 gezwommen met walvis haaien. Ik heb altijd tegen mijzelf gezegd wanneer ik terug kom in Mexico ga ik met walvis haaien zwemmen.
Wauw wat was dit vet! Eerst op de boot 3 uur onderweg naar het open water waar de enorme beesten vertoeven. Ondertussen konden we drinken pakken wat we wouden, we kregen een lekker broodje, dus dat was prima geregeld. Helaas werden er 4 mensen op de boot ziek tot kotsen aan toe.. waardoor er 3 uiteindelijk het water niet in zijn gegaan. Super lullig!
Onderweg kwamen we ook een groep wilde dolfijnen tegen!
Eenmaal op de plek van bestemming gingen zagen we al grote vinnen boven het water uitkomen, super spannend!! We zijn met 2 tallen en een gids het water in gegaan.. ik was ongeveer als laatste en zat samen met een andere jongen te wachten op het randje van de boot..
We kregen het sein en konden het water in.
Ik was even helemaal gedesoriënteerd en in shock van die gigantische beesten om mij heen.
Gelukkig had de gids al ervaring met types zoals ik en gelukkig pakte hij mn hand beet en geleidde me door het water heen langs de walvis haaien..
Als mensen die dit lezen ooit de kans krijgen om dit te doen..? Zeker weten pakken die kans!
Ik zou het namelijk heel graag nog een keer willen doen! Waar ik 2 jaar geleden bijna het water niet in durfde omdat er n mega schildpad voorbij zwom, sprong ik er nu zo in.
Op een gegeven moment kwam zo’n massive fish mijn richting op zwemmen with his hug mouth wide open, dat ik dacht, help ik moet opzij! Maar die beesten zijn totaal niet gevaarlijk, eten plankton en hij zwom dan ook nonchalant om me heen..
Gelukkig mochten we allemaal voor een tweede keer het water in.. ik weer bijna als laatst met dezelfde jongen en nu zonder gids.. wij spartelde daar een beetje in het rond.. en serieus geen walvis haai te bekennen, alleen elke keer in de verte.. ik was teleurgesteld en ging maar een beetje speuren onder water totdat ik me omdraaide en drie mega groote pijlstaartroggen me tegemoet kwamen zwemmen, heel netjes achter elkaar, van elk welk 1.5 meter breed, als je daar zwemt, in the middle of the ocean, alleen met drie van die beesten op nog geen 30 centimer afstand naast je, zo geweldig. Uiteraard ben ik met ze mee gezwommen, maar dat is niet lang vol te houden.
Eenmaal terug in de boot zijn we door gevaren naar een open vlakte ook ergens in the middel of no were genaamd Santa Paula, maar zo mooi! Om ons heen veel groen, de zee was in allerlei verschillende kleuren, en zo helder.. zelf de schelpjes/zand/steentjes op de grond in het water waren bijzonder en mooi.. overal tropische vogels. Waarschijnlijk is dit een stukje bijzondere natuur waar geen toerist vanaf weet en waar je ook niet zo gemakkelijk komt, want kan er niets over vinden op google..
Hier hebben we uiteindelijk mn favoriete maal ceviche (vis) gegeten die speciaal bereid was op de boot door onze gids.
Uiteindelijk na deze bijzondere dag terug naar het hostel..
Savonds was het vaak nachtzwemmen en lichtgevende plankton bewonderen, of op het verlaten strand chillen met bier. Het eiland was erg rustig dus echt feesten zat er niet in.. in het hostel werd voor elke avond leuke dingen geregeld, zoals een quiz, mega Jenga met opdrachten, bbq night, film avond etc. Grappig was dat er heel veel honden liepen op het eiland, en dat we savonds op het strand bewaakt werden door 2 grote honden die met ons mee liepen en bij onze groep lagen, en als er mensen langs liepen beschermde zij ons door te blaffen en te grommen naar die passerende personen terwijl wij die honden ook niet konden. Super schattig.
Ik kan nog veel meer schrijven over mijn dagen in Holbox, maar dan word dit verslag echt te lang.
Ik ben dus na 4 dagen Holbox naar Merida gegaan.. hier heb ik 2 dagen doorgebracht, beetje door de stad gestruind waar een oude mexicaanse man ‘’muziek’’ maakte met gereedschap. Hij vroeg aan mij waar ik vandaan kwam, ik zeg; Holanda.. meneer wist nog wel een leuk nrtje te spelen voor me met een zaag en nog iets.. dit werd ‘’Tulpen uit Amsterdam’’. Geweldig! Loop aan de andere kant van de wereld een mexicaanse man tegen het lijf die zijn geld bij elkaar sprokkelt door muziek met gereedschap te maken, weet die n oer hollands nr!
Laatste avond mexicaanse kookles gehad in het hostel en vervolgens de bus naar Palenque genomen..
Op het busstation van Merida naar Palenque ontmoette ik een man en zijn zoon uit Frankrijk, die uiteindelijk ook naar hetzelfde park als mij gingen, dus na de bus reis deelde we een taxi er na toe, die ons flink afzette en niet had verwacht dat ik spaans zou praten en dat ik dit dus niet pikte.. uiteindelijk dus alsnog gwn een normale prijs betaald zoals het hoort, heel jammer voor de taxi meneer natuurlijk.. daar aangekomen om half 7 in de ochtend, geen kip te bekennen op het park.. uiteindelijk toch mensjes gevonden die al aan t werk waren. En jemug wat was ik gaar.. de eerste beste hut gekregen, mn zooi op de grond gegooid, kleren uit, deet gespoten en leggen..
Ik ben hier 3 dagen gebleven.. ik ben uiteindelijk met een tour naar Misol Ha en Agua azul watervallen geweest.. gezellig met vader en zoon en een meisje dat ik daar ontmoet heb..
Erg mooi, maar ook erg toeristisch..
Het park waar wij sliepen was in de jungle en je had daar verschillende aereas met verschillende namen en huisjes.. ik verbleef in een cabana in The Jungle Palace.. waar de lizards en ander vies gespuis door me kamer kwamen.. Ook leven er aapies in de bomen.. en ik was er nog geen paar uur of ik was al 2 x verdwaald..
1 x in de ochtend werd ik wakker rond een uur of 5.30 en ik moest plassen, maar ik hoorde zo’n raar geluid buiten dicht bij mn hutje.. ik lag geconcentreerd te luisteren en het leek serieus op een leeuw.. kan natuurlijk niet, maar ik was te bang om te gaan kijken of om überhaupt te gaan plassen, dus hield t maar op en viel gelukkig in slaap.. toen ik een paar uur later wakker werd was het geluid weg maar ik kon er niet over uit dat het zo raar was.. wat blijkt dat zijn dus de apen.. ik weet niet wat dat voor aapjes zijn, maar dat was erg angstaanjagend.

Na Palenque ben ik met Petra, het meisje dat ik ontmoet heb daar de bus gepakt om naar San Cristobal te reizen. We waren nog geen 2 uur onderweg of we stonden in de file.. niet wetend wat er aan de hand was.
Dus de bus uit sigaretje roken en de bus weer in. Dat 2x herhaald, en gelukkig stonden we naast een benzinepomp dus wat te eten en drinken gehaald.. maar nog steeds wist niemand wat er nou aan de hand was.. ondertussen een jongen leren kennen, Joe uit Australie.. hele relaxte dude die op onderzoek uit ging.. uiteindelijk terug bleek dat er een staking was midden op de weg en ze lieten er niemand doorheen. Deze staking ging over het natuurbehoud en nog iets, maar weet niet meer wat.. interessant om mee te maken maar het duurde een eeuwigheid.. ondertussen zijn we met zn drietjes ergens maar rustig gaan eten, we hadden immers toch tijd zat, aangezien mensen ons vertelde dat dit erg lang kon gaan duren.. en daar hadden zij gelijk in. We hebben uiteindelijk 6 uur (!!!!!) op een snelweg gestaan. En 1 van de dingen waarom ik zo van Mexico hou is de mentaliteit en de go with the flow attitude. We hebben daar dus 6 uur staan wachten. Geen haan hoor je kraaien.. iedereen was zo relaxt, stonden te kletsen met elkaar, te chillen op de grond of in de auto, te roken, te eten, een biertje te doen.. niemand scheen zich druk te maken, de buschauffeurs stonden met elkaar te grappen en af en toe dook er 1 zn slaaphok in (wist niet dat dat bestond maar in die touringsbussen zit naast de deur een klein hokkie voor de chauffeur om te pitten).
In NL was er waarschijnlijk een oorlog uitgebroken op de snelweg.
Uiteindelijk na die 6 uur was de compromis dat er voor 1 uur het verkeer er door heen mocht, daarna zouden ze weer de weg versperren.
Wat waren wij drie zenuwachtig, we stonden namelijk totaal niet vooraan en t ging allemaal zo traag dat we bang waren het niet te redden.. op het puntje van onze stoel passeerden we de staking. Wat waren wij blij!:) haha. Helaas moesten we nog 5 uur met de bus voordat we aan zouden komen in San Cristobal.

In San Cristobal aangekomen regende het als n gek. Als t aan mij lag namen we n taxi naar het hostel, aangezien ik op mn slippers liep maar volgens Joe was het niet ‘’ver weg’’.. je raad het al, we konden het niet vinden en we liepen nog steeds in de regen, ik op mn slippers, wat ook eng was want veel stukken van de stoepen waren schuin waar ik met mn zware backpack over heen moest maar t was dus ook glad waardoor ik een paar x bijna uitgleed.
Uiteindelijk het hostel gevonden, heerlijk gedoucht met warm water, want het was serieus gewoon koud! Dat was ik niet meer gewend. Uiteindelijk mn bed ingerold en heerlijk slapen.
Next day met zn 3tjes het mooie stadje ontdekt.. het echte Mexico!
Het was gelukkig een stralende warme dag. Aangezien San Cristobal bekend staat als wat minder mooi klimaat, hadden wij een erg mooie dag gekregen.
Uiteindelijk zijn Petra en ik voor de 2de nacht naar een ander hostel verhuisd omdat dit hostel waar we de eerste nacht sliepen erg duur was.
Savonds zijn we met zijn drieen in een bar wat wezen drinken. Helaas werd Petra erg ziek, en met ziek bedoel ik: overgeven, flauw vallen, niet meer reageren maar wel met dr ogen open zitten, dr huid was helemaal grijs van kleur.. super eng, en Joe en ik wisten niet zo goed wat we moesten doen. De medewerkers wouden eerst n ambulance bellen, maar toen ze bijkwam zij ze dat ze dit niet wou. We hebben haar naar ons hostel gebracht en in bed gelegd.. voor de volgende dag hadden we een excursie geboekt naar Cañón del Sumidero, dus we hoopten dat ze zich beter zou voelen.
Gelukkig was ze wel iets beter dan de dag daarvoor, maar ze knapte niet helemaal op en ze voelde zich nog steeds niet goed, bleek dat ze uitgedroogd was. Dit stuurde zei mij later toen ik een dag later mijn eigen kant weer op ging en zei naar Guatemala reisde.
Anyway, mijn laatste dag hadden we dus nog een tour die ik net benoemde.. in een boot door.. tja hoe leg ik dit uit.. het is een kloof.. je vaart door een soort rivier met om je heen alleen maar elle lange muren.. erg mooi en indrukwekkend.

Mijn plan was om van San Cristobal verder te reizen naar Oaxaca en te eindigen in Mexico City..
Aangezien ik wat langer in andere plaatsen ben gebleven dan geplant, was mijn tijd ook korter in Oaxaca en MX City. En aangezien ik heimwee had naar Playa del Carmen, heb ik de keuze gemaakt terug te reizen met de bus van 16 uur (!!!!) naar PDC.
Deze busrit was n ellende.. de beenruimte was veel minder dan alle andere bussen waarmee ik gereisd had terwijl t de zelfde maatschappijen elke x waren. Plus, er zat n dikke Mexicaanse dame naast me, die nog net niet op mn schoot zat, en telkens als ze in slaap viel kwamen die benen van haar mijn kant op.. en ik had al bijna geen been ruimte! Dus vroeg mevrouw of ze alsjeblieft haar benen naar rechts kon doen, ze verontschuldigde zich elke x, maar t was super irritant. Later kwam er ook nog bij dat ze met dr hoofd op mn schouder lag.. gelukkig merkte ze zelf op dat ze dat deed en ging ze gelukkig weer recht zitten.. je begrijpt deze rit was niet relaxt.
Maar wat was ik blij toen ik terug was in Playa!:) En iedereen van het hostel was zo verbaasd dat ik weer terug was.
Ik kwam tegelijk aan met Ria, we lagen op dezelfde kamer en we waren gelijk vriendinnetjes.
Op avond 2 had zij bed bugs in haar bed dus verkaste ze naar een andere kamer. Opzich niet erg want ze ging naar de kamer met het balkon (enigste kamer met balkon), dus konden we daar lekker chillen en savonds drinken.
Volgende dag vond ik een dode bed bug op mijn bed.. ik had zoiets hij is dood, geen drama en ik had een zin om te verkassen. De volgende nacht ging ik niet uit.. dus lag lkkr in mn bedje, maar kon niet slapen, 3.00uur, ik kijk even in mn bed, ik weet niet waarom ik dat deed, maar goed, daar zag ik dus n bed bug, levend, over mn matras wandelen. Ik na beneden naar die gast die nacht dienst had. Ik mn verhaal gedaan en vroeg of die nog n ander bed had. Dit had die niet, dus ik was genoodzaakt om op de bank te slapen. Dat was echt niet fijn, om t uur kwamen er mensen thuis van t stappen en de bank lag pauper.. dus ik stond 7uur smorgens al naast de bank. 1 voordeel, ik kon eindelijk n x mee ontbijten aangezien je daar voor betaald als je n nacht boekt, maar had in al die ochtenden nog geen 1 x ontbeten in t hostel haha.
Ik heb uiteindelijk 12 dagen weer in Playa gezeten. Ik hoef daar niet zo veel over uit te wijken want dat is voor jullie niet heel spectaculair. Zon, zee, strand, stappen, bbq’s, feestjes in onze partyhostel, lekker eten, relaxte mensen, rooftop parties, snorkelen, nachtzwemmen, gekkigheid, leuke mensen ontmoeten..

Maandag 29 juli was mijn laatste dag in Playa.. na afscheid van Ria, mn vriendinnetje waar mee ik 24/7 mee was, de geweldige mensen van het hostel, was het tijd voor mn vlucht van Cancun naar Mexico City, want uiteindelijk had ik daar mijn vlucht naar huis..
Op het vliegveld van Cancun was t stervens heet, stervens druk, stond n eeuwigheid in de rij totdat ik aan de beurd was en de jongen achter de balie me mededeelde dat ik niet op de vlucht stond.. had ik weer.. ik naar n andere balie gestuurd om t daar verder te regelen.. daar duurde t zo lang voordat ik aan de beurd was.. ik had 18.40 mn vlucht. Ik vroeg aan n mevrouw achter me de tijd, die zei 18.20.. toen raakte ik lichtelijk in paniek! Wat als ik echt niet op de lijst sta en niet mee kan, ik had geen telefoon, want die was 2 dagen eerder gestolen plus mn geld en pinpas.. ik stond aardig peentjes te schieten totdat ik eindelijk aan de beurd was. Ik legde me verhaal snel uit en vroeg of ze dr vaart achter kon zetten want anders zou ik mn vlucht niet halen want die was al over onderhand 15 min.. gelukkig binnen 2 min geregeld dat ik dus wel gwn betaald had voor mn vlucht en dat ik gwn op de lijst stond ik als n speer weer terug naar de andere balie waar ik eerst stond, voorgedrongen en gevraagd of die me gelijk kon helpen omdat ik anders mn vlucht niet zou halen.. dus die jongen geeft me mijn ticket en wijst gate, tijd etc aan.. ik vraag hem; hoe laat is het? ..wat scheen nou, ik had mevrouw die ik om de tijd vroeg verkeerd verstaan, het was pas 17.55uur. Ik was zo blij!
In MX City aangekomen door naar mn hostel, gedoucht en gelijk naar bed gegaan aangezien ik smorgens vroeg weer mn vlucht had. O, ook hier had ik bed bugs. Hele kleintjes.. ik had in de reis winkel in Leiden een hoes laken gekocht en niet gebruikt die maanden dus die kwam mooi van pas. Had geen zin om van bed/kamer te wisselen en was toch maar 1 nachtje.

Mn vlucht terug verliep spoedig. Van MX City naar Atlanta, wat gegeten daar en gelijk door naar mn volgende vlucht, naar Amsterdam, en naar huis.. ik heb zitten huilen als een klein kind in het vliegtuig. Mevrouw naast me voerde me elke x tissues. Het voelde zo raar, en mn hoofd tolde van verwarring..
Na 6 maanden in een andere wereld geleefd te hebben terug naar huis.
Wachtend op mn bagage was ik super zenuwachtig om mijn familie weer te zien.
Eenmaal uit de gate was ik verblind door mensen en ik hoorde mn schoonzus roepen met mn nichtje op haar arm, daar stond mn familie en vriendinnen..

Ik ben nu bijna 5 weken thuis..
Deze 6 maanden zijn zo vreselijk snel voorbij gevlogen!
Klinkt cliché maar dit waren de 6 mooiste maanden uit mijn leven tot nu toe.. wat ben ik blij dat ik deze reis heb gemaakt. Zo bijzonder.
Ik mis de kinderen verschrikkelijk en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan ze denk.
Daarbij komen ook mijn leuke collega’s. Alle leuke vriendschappen die daar gemaakt zijn, en alle andere lieve mensen die ik heb leren kennen.
Ik mis zelf de irritante Peruanen die op straat me constant na riepen of me afzette in de mercados als ik boodschapjes deed.
En mijn dagelijkse route door de stad naar werk, mijn dagelijkse ritueel met kiki fruitsapjes drinken, chapla’s met guacamole en niet te vergeten met jam, de buurvrouw met haar gezin waar ik elke dag in haar winkeltje wel iets kocht, de buurman die zn kudde schapen elke dag uitlaat in de straat, het chillen in de zon op ons dakterras met ons mooie uitzicht op de Andes, in de avond Als het donker was dat alle mooie bergen verlicht zijn met klein lampjes van alle huisjes, de motortaxi’s die ons altijd te veel lieten betalen maar waar ik en Kiki n mooie truc op hadden gevonden.
Maar ik zal ook zeker de armoede niet vergeten, van de bedelende mensen op straat, dronkenlappen die je over tegenkwam, of midden op straat hun roes lagen uit te slapen..
Of als je lekker in het parkje aan het relaxen bent dat de 1 na de ander op de foto met je wil..
Enigste minder leuke is dat ik tot 2 x aan toe een deel van mijn foto’s ben kwijtgeraakt. 1ste x mijn usb, drna mn geheugenkaartje en nu ook de foto’s van mijn telefoon.

En ik mis Mexico, heel erg! De lieve local mensen, het ontspannen leven waar het leven buiten word geleefd, overal is leven op straat.. het restaurantje waar ik ondertussen bekend sta voor het altijd afhalen van guacamole en totopos(lijkt op nachos), het eten en dan heb ik het over de real cheapass mexiaanse restaurantjes die er niet aantrekkelijk uitzien maar waar het eten het beste en het goedkoopste is, de zon, het plaatselijke winkeltje op de hoek waar ik altijd n praatje met de meneer had die me onderhand ook al kende, de mooie stranden en nog mooiere zeeën.. je bent altijd met mensen om je heen.. ik ging soms even alleen naar het strand, zitten in het zand, kijken naar de mooie zee, daar kon ik dan uren zitten..
Reizen is fantastisch! Minder leuk is dat je van al die lieve, leuke, gezellige mensen weer afscheid moet nemen.
Geweldig dat facebook bestaat waardoor ik nog steeds met veel mensen contact heb.

De kids sturen me regelmatig nog berichtjes op facebook chat, ze zijn me gelukkig nog niet vergeten!
In de toekomst hoop ik de kinderen terug te zien. In een vlaag van verstandsverbijstering heb ik met mijn afscheid gezegd dat ik volgend jaar terug kom.. helaas kan ik dit niet waar maken omdat ik terug ga naar Mexico.
Maar ik kijk zeker uit naar de tijd dat ik ze wel weer terug ga zien!

Ik wil iedereen bedanken voor het lezen van mijn verhalen.
En ik wil nogmaals iedereen bedanken die mij gesponsord heeft.

Muchos besitos!!!

Nada es imposible! Por eso sigue tus sueños!