Mi vida en Perú!
Door: Marion Star
Blijf op de hoogte en volg Marion
26 April 2013 | Peru, Ayacucho
Buenos dias!
Bij mij is het nog ochtend als ik dit schrijf. Bij jullie is het 7 uur later.
En er zijn al bijna 3 maanden verstreken. Wat vliegt de tijd vreselijk snel voorbij! Ik heb veel te vertellen dus ga dr goed voor zitten want dit word weer n lang verhaal.
Eerst even n update over mijn uitstapjes hier en daar. Ik ben eerst met mijn collega naar de Mirador geweest. Ze noemen t het hoogste punt in Ayacucho. Maar voor dat we daar kwamen moesten we wel eerst met de benenwagen omhoog klimmen. Het kan ook met de bus, maar zo sportief als wij waren..;) het was snikheet, en het was hoog! Gelukkig waren we dr wel snel. En wauw, wat n uitzicht! Over de stad, alleen maar mooie bergen om ons heen! Echt fantastisch! Je zou daar zo uren weg kunnen dromen!
Ben met een andere collega naar Quinua geweest, dit is een dorpje een uur hier vandaan. Ik was op mn slippers, en dat was geen succes.
In Quinua had t volgens mij al jaren aan 1 stuk door geregend, alleen maar blubber en t miezerde die dag ook. Anyway, je heb daar de Pampa, en dat is een monument van de oorlog tussen Peru en Spanje, waarbij de laatste Spaanse troepen werden verslagen door de strijdkrachten van Peru en Colombia. Vond t eerlijk gezegd niet boeiend. Omgeving was weliswaar wel weer indrukwekkend. En t kleine pittoreske dorpje was ook schattig. Je zou denken, na die honderdste berg die je elke dag ziet en waardoor je omringt bent iedere dag, dat het niet meer speciaal is. Maar het blijft prachtig, en overal waar je komt is het toch weer anders en blijft het adembenemend. Zelfs na 10 jaar blijkbaar. Ik vroeg aan Alanya of ze na al die jaren hier in Peru nog steeds heeft van; wauw! Wat is het mooi. En haar antwoord was ja.;)
Mn leukste tripje was wel met mn collega Nourit waarvan ik helaas afscheid moest nemen, de laatste dag van onze trip. Aangezien zij is gaan reizen.
Op zondag avond na haar afscheidsfeestje de bus gepakt van 7 uur durend naar Laguna Huacachina. Daar 6 uur in de ochtend aangekomen en 2 uurtjes geslapen, ontbeten, rondje buiten gelopen om de omgeving te bekijken. Drna heerlijk in de zon aan t zwembad gechillt. Smiddags 5uur zijn we de woestijn in gegaan met n buggy die daar n rondje deed, drna sandboards uit de achterbak en van de berg af. Dit was super eng, die bergen waren mega hoog! En super moeilijk, had nog nooit op zo'n bord gestaan, en viel constant om.
Na deze 2 intensieve uurtjes in t hostel wachten op de douche aangezien we in n dorm (gedeelde kamer) lagen met nog 4 anderen. Uiteindelijk in de douche, kwam er toch n pies straaltje uit! Maar goed beter iets dan niets, en was al lang blij dat t warm water was.;)
Drna gezellig met nog 3 anderen uiteten geweest. En vroeg na bed want de volgende dag zouden Nourit en ik na Islas Ballestas gaan, om 6 uur in de ochtend zou de bus vertrekken, maar op Peruaanse tijd werd dit n uur later! Islas ballestas is een grote rots midden op zee die vol zit met vogels en zeeleeuwen en pinguïns. Met de speedboot werden we daar naar toe gebracht. En op n gegeven moment passeerden we langs de rots n strandje helemaal afgeladen met zeeleeuwen, vond dat wel gaaf om te zien. En ze maakten n herrie! Als je wel eens Animal Planet/National Geograpic of iets kijkt, dan zie je ook wel is van die documentaires, strandjes vol met gillende zeeleeuwen, dat was hier t zelfde.
Na dit uitstapje de taxi naar de bus halte. Onderweg viel het me op hoe vreselijk veel kruis monumentjes langs de weg staan (gedenk beeldjes voor slachtoffers van verkeersongelukken). Het waren er zo bizar veel! Maar dat is ene kant ook niet gek want ze rijden hier echt als debielen en volgens mij krijgen chauffeurs hun rijbewijs hier gratis bij n pakkie boter. En verkeersregels kennen ze ook al niet. Ik hou dan ook altijd mn hart vast onderweg. Overal inhalen, zelfs in bochten als ze achter n vrachtwagen rijden. En buschauffeurs doen precies t zelfde. Super eng!
Anyway, bij de bushalte aangekomen de bus gepakt van 4 uur durend naar Lima. In Lima hebben we 3 dagen heerlijk gechillt, lekker gekookt, geshopt, wezen stappen.. En dat voelde echt heerlijk, terug in een 'westerse' stad waar je niet continu word aangegaapt en nageroepen met gringa, nu waren t alleen irritante mannen die floten maar dat is nog beter dan t andere. Uiteindelijk vrijdag ochtend afscheid genomen van Nourit en de bus terug na Ayacucho op vrijdag avond. Zaterdag ochtend 8uur aangekomen in mn huisje. Die week was echt omgevlogen! Maar t is uiteindelijk toch wel weer fijn om de kinderen weer te zien.
Ook leuk was de wandeling door de bergen in Ayacucho met Alanya en kids, 3 andere vrijwilligers, 2 vriendinnen van mn collega uit Lima, en mn buurjongen. Het was warm die dag en lekker intensief. Maar t was wel weer super mooi tussen alle bergen. Uiteindelijk bij een rivier uitgekomen waar de kids lekker konden spelen en wij lekker in t zonnetje hebben gezeten.
Vind het jammer dat het soms heel rustig is op het project. Ten eerste omdat er maar 6 kinderen zijn en die ook vaak naar school of werk zijn. Voordat ik hier kwam had ik er een hele andere voorstelling van. Dat de hele dag vol gepland zou staan met van alles en nog wat. Maar dat is er totaal niet. Alanya heeft mij gevraagd om op internet proefjes met luchtdruk en water etc op te zoeken zodat we die kunnen uitvoeren met de kinderen. Dus daar ben ik nu mee bezig. Ook ben ik samen met 2 collega's n workshop aan t voorbereiden over seksuele voorlichting. Dat is natuurlijk leuk, maar had meer interactie met de kinderen verwacht. Ook willen we in ipv van doordeweeks in de Car te zijn, wat meer ondernemen met de kinderen van de nachtopvang (Can). Dus ook daar zijn we nu activiteiten voor aan het bedenken. We zijn laatst met de kinderen op een uitstapje geweest naar Pikimachay, grotten wezen bekijken. Na een helse beklimmig in gevoelstemperatuur 80 graden eindelijk boven te zijn gekomen voor die grotten.. Stelde t uiteindelijk geen drol voor. Maar het uitzicht over de natuur en de bergen maakte dit zeker weer goed. In Huanta hebben we lekker gegeten en zijn drna door gegaan naar Wankalloj, hier had je watervallen, en ook hier moesten we na boven klauteren, maar gelukkig was dat niet zo'n beproeving zoals de eerste keer die dag. Deze dag was natuurlijk super leuk, maar we kunnen moeilijk elke dag op uitstapjes gaan.
Ondanks dat t soms rustig is ben ik nog altijd blij dat ik deze keuze heb gemaakt. De kinderen zijn echt toppertjes! En ben in die 3 maanden dat ik hier ben echt om ze gaan geven. En voor sommige heb ik echt n zwak, die neem ik t liefst mee naar NL. Uiteraard blijven het straatratjes, en dat vergeet ik vaak. Ik was dan ook helemaal verbaasd toen ik met de kids aan t shoppen was en 1 jongen iets gestolen had. Maar alles wend, ik kijk er nu niet meer van op haha.
Waar ik soms tegen aanloop is dat als ik alleen een turno draai, de kinderen niet altijd naar me luisteren. De ouderen doen meestal wel wat ik zeg, tenminste, nadat ik t tig keer gevraagd heb, en de jongste is nogal n puber en n rebel, en die verzet zich graag. En vaak heb ik zoiets van; "als je t niet wil, prima, dan doe je t niet." Ik wil geen strenge juffrouw zijn en ik vind t niet mijn taak om ze straf te geven, maar voel me wel verantwoordelijk voor alles wat niet gedaan is. Dus dat is soms lastig.
Het is wel weer super lief als de jongste weer eens niet geluisterd heeft en zich vreselijk misdraagt hij later wel weer zijn excuus komt aanbieden.
Iets anders.. Ik kan nog steeds niet wennen aan t beeld van de kansloze mensen die op straat bedelen. Zo triest. Ik liep laatst savonds uit werk door de stad, waarbij ik een oude man passeerde die op handen en voeten gwn letterlijk kruipend door de straat zich voort beweegde. Het eerste wat in me opkwam is, ik moet hem helpen! Maar goed, dat niet gedaan. Wat kon ik doen? Vond dat echt n rot gezicht. Of een oude man die ook in de stad stond met zn ogen dicht, wiebelend op zn benen met een grote open wond op zn gezicht. Bizar! En mensen met bordjes op n borst, met de tekst dat ze kanker hebben, of andere ziektes en of je dus wat geld wil geven.. Of n man in n rolstoel met n beademing en al, geduwd door n kind ook bedelend om geld omdat die een behandeling nodig heeft. Dat zijn geen leuke dingen om te zien.
Ander voorbeeld, als je savonds op straat loopt en mensen onder n zak of kartonnen doos ziet liggen slapen. Ik heb het wel is vaker gezien op vakantie bijvoorbeeld, maar het is net als of t me nu veel meer aantrekt.
Mn spaans gaat erg goed vooruit! Waar ik erg blij mee ben omdat dit wel iets was waar ik erg tegen aanliep in het begin en me ontzettend frustreerde. Ik heb nog steeds dat ik soms niet alles begrijp, maar goed, ik ben al flink vooruit gegaan in deze 3 maanden in Perú. Mensen moeten ook duidelijk en langzaam communiceren, anders volg ik t niet. Op het project vind ik dit dan ook nog soms wel lastig omdat sommige educuadores super snel en binnensmonds spreken en dit geld ook voor sommige kinderen. Maar goed, we komen dr wel! Heb een super goede profesora (spaanse lerares) die alle geduld van de wereld heeft. We gaan nu in de lessen ipv van theorie meer gesprekken voeren en laatst heeft ze me meegnomen naar n museum over het terrorisme wat zich hier afspeelde van 1980 t/m 2000. Genaamd: 'Het lichtend pad'. Voor de mensen die t interessant vinden, zoek het eens op op google. Het is echt super heftig geweest, en iedereen hier in Ayacucho hebben wel 1 of meerdere mensen verloren aan die ellende. Ook mijn profesora vertelde dingen over wat er in haar familie is gebeurd in die tijd, super shocking. Mensen durfden er tot 2005 niet over te praten, na 2005 werden mensen er wat losser over. De nasleep is nog wel te zien in Ayacucho. Super veel mensen zijn alcoholist, depressief, agressief, en terughoudend. In veel gezinnen word er geweld gebruikt.
Mannen werden in die tijd vermoord, vrouwen verkracht. En volgens n educuador die dit alles heeft meegemaakt lagen de lijken allemaal op straat.
Ook hier zijn annoying mosqietos! Het voordeel is; je hoort ze niet. T nadeel is dat ze niet bepaald kleine bultjes achter laten, en dat ze vreselijk jeuken. Heb er tig op mn been waarvan ik al kleine littekentjes heb.:s Maar de jeuk is zo irritant en hevig. Laatst dus op mn voet zo hard gekrabbeld tot bloedend aan toe. Dit laat ik de volgende keer wel uit mn hoofd. Ik heb een zwaar ontstoken voet gehad. Waardoor ik 3 injecties met antibiotica heb gekregen, 3 dagen, 1 per dag, plus na deze 3 dagen een week lang antibiotica pillen. En t vervelendste was wel dat mn voet zo dik was dat t voelde alsof die elke moment kon exploderen, en dat ik amper kon lopen omdat t zo pijn deed. Ik moest zeggen, ik scheet m wel even. Is niet bepaald geruststellend in t buitenland n infectie oplopen, en dan ook in n plaats als Ayacucho, wat niet zo modern is als bijvoorbeeld Lima. Gelukkig had ik contact over de situatie met mn oude baas die chirurg is en wat me erg gerustgesteld heeft. Nogmaals, thanks Frank!:)
Gelukkig leef ik nog en is alles uiteindelijk goed gekomen.
Met pasen was het hier Semana Santa. Dit duurde een week en word hier in Ayacucho het grootst gevierd van heel Perù en is dan ook een erg belangrijk gebeuren. Maar moet eerlijk zeggen dat ik er niet heel veel van heb gezien, haha erg he?! Elke keer uit werk was er weer n processie aan de gang op straat ( processie zijn religieuze missen) maar elke keer dacht ik; 'oo ik kijk andere keer wel, ga lekker nu naar huis.' Nou daar heb ik dus niets meer van gezien haha. Wat ik dan wel weer heb gezien, is dat ze super mooie tekeningen door de stad maakten op de grond van houtsnippers en bloemen. ik heb trouwens wel 1x over dag 1 processie meegemaakt, en dit was in n straat, waar op een gegeven moment zoveel mensen doorheen liepen dat we helemaal tegen de muur aan geplet werden. Toen kreeg ik t wel n beetje benauwd en schoot gelijk Berlijn, Love Parade door mn hoofd, achter me was n reling waar ik gelijk als n aapie in ben geklommen, daar had n foto van gemaakt moeten worden, dat zag er wss uit om te gieren!
Zondag ochtend om 5 uur zou de afsluiting zijn met de laatste processie wat blijkbaar heel bijzonder is zoals elk jaar. Ons plan was om daar heen te gaan. Maar aangezien we die avond dr voor t nog al gezellig hadden gemaakt lagen we allemaal met n dikke kater in bed.
Ik heb ook n deel van mijn sponsorgeld besteed. Ik ben als eerst met de kinderen n nieuwe garderobe aan wezen schaffen. Sommige kinderen lopen temet elke dag in de zelfde kleren met gaten en Terokal vlekken (de lijm die ze snuiven) er nog op. Dus het was hoogste tijd ervoor! Ze waren er super blij mee. Het uitje waar ik eerder over vertelde in mijn verhaal naar Pikamachay, Huanta en Wankalloj heb ik ook betaald van het sponsorgeld. Ook Engelse woordenboeken. Zag bij n vriendin die in India zit dat ze pizza voor de kids had gekocht. Dat ideetje heb ik van haar over genomen en pizza's getrakteerd. Dat saaie eten zoals rijst en aardappelen moet ook nu uit die neuzen komen van alle kinderen.
Ook heb ik met t geld van de week n voetbalveld in de buurt afgehuurd, hier konden de kinderen zich lekker op uit leven. Ze vonden het erg leuk, dus dat gaan we vaker doen. Aangezien de kinderen van de nachtopvang en permanente opvang niet met elkaar in contact mogen komen, was het niet mogelijk om ze met ze alle te laten voetballen. Dus gaan we volgende keer ook met de jongens en meiden van de nachtopvang er naar toe.
Ook zijn we gister naar het zwembad geweest, waar de meiden allemaal in kleren moeten zwemmen. Ik wou eerst ook een duikje nemen. Maar ten eerste het water is stervens koud en ten 2de voelde ik me net een aapje in een dierentuin, er verzamelde zich een groepje kinderen om ons heen die op nog geen meter afstand ons stonden aan te gapen. Dus nee, dat word geen zwemmen voor mij haha.
Ik heb weer wat dingetjes opgeschreven wat me opvalt hier, wat grappig is of juist niet:
Bijvoorbeeld dat dokters/psychologen or whatever, bij elk wissewasje van alles qua medicijnen uitschrijven en nog vaker krijg je antibiotica. En nergens zit n n bijsluiter bij. Je kan hier ook alles zonder recept krijgen bij de farmacie. Zelfs bij mij aan de overkant van mn huis in t winkeltje waar je eten en drinken kan kopen, verkopen ze zelfs Amoxicilline! (Antibiotica) Echt bizar!
De mensen lopen hier echt uber traag! Super irritant! Maar als t op t verkeer aan komt dan hebben ze opeens allemaal haast en rijden ze als debielen.
Er lopen hier super veel honden. Waarschijnlijk de meerderheid heeft geen baas. En veel honden zijn kreupel, hebben wonden, zitten onder de vliegen etc. De grote honden zijn sloom en deinzen vaak opzij als je aankomt lopen. Maar die kleine *** keffers, die zijn echt vreselijk irritant. In mn straat zijn er 2 die in het begin constant blaffend achter me aan gingen, ``tja, blanke zien ze natuurlijk niet vaak, zal wel gek wezen voor ze``. Maar goed, die 2 kennen mij nu waarschijnlijk en hebben er baat bij dat ik elke dag door hun area wandel want ze kijken niet meer op of om. Daar in tegen ligt er ook zo'n schreeuwlelijk in de Ciudad (stad) en elke x als ik langs loop begint die ook te blaffen, de hele straat die me dan aankijkt hoe debiel ik met n flesje water dat ding probeer af te schrikken, ik sta nog voor sjaak ook haha.
Dit viel me gelijk al op toen ik hier aankwam. Het is hier overdag 30 graden en iedereen loopt met lange broeken, lange mauwen, sommige met dikke jas, dichte schoenen. Snap niet waarom ze niet lekker in korte kleren lopen. Ik heb dan ook nooit n korte broek aan, alleen als ik bijvoorbeeld vrij ben en thuis op mn terras zit. Maar met korte broek de deur uit, dat doe ik hier niet. Tenzij je nog meer wilt dat iedereen je aangaapt.
Ook hier wachten we met smart op de troonaftreding van Bea en koningsdag van onze Alex. Hier zal ik in mijn volgende verhaal een verslag over doen.
Lieve mensen, ik geloof dat ik er maar weer eens n einde aan ga breien, want mn verhaal is iets te lang, en het word anders misschien een btje saai om te lezen.;)
Hasta pronto!
Besitos!
Bij mij is het nog ochtend als ik dit schrijf. Bij jullie is het 7 uur later.
En er zijn al bijna 3 maanden verstreken. Wat vliegt de tijd vreselijk snel voorbij! Ik heb veel te vertellen dus ga dr goed voor zitten want dit word weer n lang verhaal.
Eerst even n update over mijn uitstapjes hier en daar. Ik ben eerst met mijn collega naar de Mirador geweest. Ze noemen t het hoogste punt in Ayacucho. Maar voor dat we daar kwamen moesten we wel eerst met de benenwagen omhoog klimmen. Het kan ook met de bus, maar zo sportief als wij waren..;) het was snikheet, en het was hoog! Gelukkig waren we dr wel snel. En wauw, wat n uitzicht! Over de stad, alleen maar mooie bergen om ons heen! Echt fantastisch! Je zou daar zo uren weg kunnen dromen!
Ben met een andere collega naar Quinua geweest, dit is een dorpje een uur hier vandaan. Ik was op mn slippers, en dat was geen succes.
In Quinua had t volgens mij al jaren aan 1 stuk door geregend, alleen maar blubber en t miezerde die dag ook. Anyway, je heb daar de Pampa, en dat is een monument van de oorlog tussen Peru en Spanje, waarbij de laatste Spaanse troepen werden verslagen door de strijdkrachten van Peru en Colombia. Vond t eerlijk gezegd niet boeiend. Omgeving was weliswaar wel weer indrukwekkend. En t kleine pittoreske dorpje was ook schattig. Je zou denken, na die honderdste berg die je elke dag ziet en waardoor je omringt bent iedere dag, dat het niet meer speciaal is. Maar het blijft prachtig, en overal waar je komt is het toch weer anders en blijft het adembenemend. Zelfs na 10 jaar blijkbaar. Ik vroeg aan Alanya of ze na al die jaren hier in Peru nog steeds heeft van; wauw! Wat is het mooi. En haar antwoord was ja.;)
Mn leukste tripje was wel met mn collega Nourit waarvan ik helaas afscheid moest nemen, de laatste dag van onze trip. Aangezien zij is gaan reizen.
Op zondag avond na haar afscheidsfeestje de bus gepakt van 7 uur durend naar Laguna Huacachina. Daar 6 uur in de ochtend aangekomen en 2 uurtjes geslapen, ontbeten, rondje buiten gelopen om de omgeving te bekijken. Drna heerlijk in de zon aan t zwembad gechillt. Smiddags 5uur zijn we de woestijn in gegaan met n buggy die daar n rondje deed, drna sandboards uit de achterbak en van de berg af. Dit was super eng, die bergen waren mega hoog! En super moeilijk, had nog nooit op zo'n bord gestaan, en viel constant om.
Na deze 2 intensieve uurtjes in t hostel wachten op de douche aangezien we in n dorm (gedeelde kamer) lagen met nog 4 anderen. Uiteindelijk in de douche, kwam er toch n pies straaltje uit! Maar goed beter iets dan niets, en was al lang blij dat t warm water was.;)
Drna gezellig met nog 3 anderen uiteten geweest. En vroeg na bed want de volgende dag zouden Nourit en ik na Islas Ballestas gaan, om 6 uur in de ochtend zou de bus vertrekken, maar op Peruaanse tijd werd dit n uur later! Islas ballestas is een grote rots midden op zee die vol zit met vogels en zeeleeuwen en pinguïns. Met de speedboot werden we daar naar toe gebracht. En op n gegeven moment passeerden we langs de rots n strandje helemaal afgeladen met zeeleeuwen, vond dat wel gaaf om te zien. En ze maakten n herrie! Als je wel eens Animal Planet/National Geograpic of iets kijkt, dan zie je ook wel is van die documentaires, strandjes vol met gillende zeeleeuwen, dat was hier t zelfde.
Na dit uitstapje de taxi naar de bus halte. Onderweg viel het me op hoe vreselijk veel kruis monumentjes langs de weg staan (gedenk beeldjes voor slachtoffers van verkeersongelukken). Het waren er zo bizar veel! Maar dat is ene kant ook niet gek want ze rijden hier echt als debielen en volgens mij krijgen chauffeurs hun rijbewijs hier gratis bij n pakkie boter. En verkeersregels kennen ze ook al niet. Ik hou dan ook altijd mn hart vast onderweg. Overal inhalen, zelfs in bochten als ze achter n vrachtwagen rijden. En buschauffeurs doen precies t zelfde. Super eng!
Anyway, bij de bushalte aangekomen de bus gepakt van 4 uur durend naar Lima. In Lima hebben we 3 dagen heerlijk gechillt, lekker gekookt, geshopt, wezen stappen.. En dat voelde echt heerlijk, terug in een 'westerse' stad waar je niet continu word aangegaapt en nageroepen met gringa, nu waren t alleen irritante mannen die floten maar dat is nog beter dan t andere. Uiteindelijk vrijdag ochtend afscheid genomen van Nourit en de bus terug na Ayacucho op vrijdag avond. Zaterdag ochtend 8uur aangekomen in mn huisje. Die week was echt omgevlogen! Maar t is uiteindelijk toch wel weer fijn om de kinderen weer te zien.
Ook leuk was de wandeling door de bergen in Ayacucho met Alanya en kids, 3 andere vrijwilligers, 2 vriendinnen van mn collega uit Lima, en mn buurjongen. Het was warm die dag en lekker intensief. Maar t was wel weer super mooi tussen alle bergen. Uiteindelijk bij een rivier uitgekomen waar de kids lekker konden spelen en wij lekker in t zonnetje hebben gezeten.
Vind het jammer dat het soms heel rustig is op het project. Ten eerste omdat er maar 6 kinderen zijn en die ook vaak naar school of werk zijn. Voordat ik hier kwam had ik er een hele andere voorstelling van. Dat de hele dag vol gepland zou staan met van alles en nog wat. Maar dat is er totaal niet. Alanya heeft mij gevraagd om op internet proefjes met luchtdruk en water etc op te zoeken zodat we die kunnen uitvoeren met de kinderen. Dus daar ben ik nu mee bezig. Ook ben ik samen met 2 collega's n workshop aan t voorbereiden over seksuele voorlichting. Dat is natuurlijk leuk, maar had meer interactie met de kinderen verwacht. Ook willen we in ipv van doordeweeks in de Car te zijn, wat meer ondernemen met de kinderen van de nachtopvang (Can). Dus ook daar zijn we nu activiteiten voor aan het bedenken. We zijn laatst met de kinderen op een uitstapje geweest naar Pikimachay, grotten wezen bekijken. Na een helse beklimmig in gevoelstemperatuur 80 graden eindelijk boven te zijn gekomen voor die grotten.. Stelde t uiteindelijk geen drol voor. Maar het uitzicht over de natuur en de bergen maakte dit zeker weer goed. In Huanta hebben we lekker gegeten en zijn drna door gegaan naar Wankalloj, hier had je watervallen, en ook hier moesten we na boven klauteren, maar gelukkig was dat niet zo'n beproeving zoals de eerste keer die dag. Deze dag was natuurlijk super leuk, maar we kunnen moeilijk elke dag op uitstapjes gaan.
Ondanks dat t soms rustig is ben ik nog altijd blij dat ik deze keuze heb gemaakt. De kinderen zijn echt toppertjes! En ben in die 3 maanden dat ik hier ben echt om ze gaan geven. En voor sommige heb ik echt n zwak, die neem ik t liefst mee naar NL. Uiteraard blijven het straatratjes, en dat vergeet ik vaak. Ik was dan ook helemaal verbaasd toen ik met de kids aan t shoppen was en 1 jongen iets gestolen had. Maar alles wend, ik kijk er nu niet meer van op haha.
Waar ik soms tegen aanloop is dat als ik alleen een turno draai, de kinderen niet altijd naar me luisteren. De ouderen doen meestal wel wat ik zeg, tenminste, nadat ik t tig keer gevraagd heb, en de jongste is nogal n puber en n rebel, en die verzet zich graag. En vaak heb ik zoiets van; "als je t niet wil, prima, dan doe je t niet." Ik wil geen strenge juffrouw zijn en ik vind t niet mijn taak om ze straf te geven, maar voel me wel verantwoordelijk voor alles wat niet gedaan is. Dus dat is soms lastig.
Het is wel weer super lief als de jongste weer eens niet geluisterd heeft en zich vreselijk misdraagt hij later wel weer zijn excuus komt aanbieden.
Iets anders.. Ik kan nog steeds niet wennen aan t beeld van de kansloze mensen die op straat bedelen. Zo triest. Ik liep laatst savonds uit werk door de stad, waarbij ik een oude man passeerde die op handen en voeten gwn letterlijk kruipend door de straat zich voort beweegde. Het eerste wat in me opkwam is, ik moet hem helpen! Maar goed, dat niet gedaan. Wat kon ik doen? Vond dat echt n rot gezicht. Of een oude man die ook in de stad stond met zn ogen dicht, wiebelend op zn benen met een grote open wond op zn gezicht. Bizar! En mensen met bordjes op n borst, met de tekst dat ze kanker hebben, of andere ziektes en of je dus wat geld wil geven.. Of n man in n rolstoel met n beademing en al, geduwd door n kind ook bedelend om geld omdat die een behandeling nodig heeft. Dat zijn geen leuke dingen om te zien.
Ander voorbeeld, als je savonds op straat loopt en mensen onder n zak of kartonnen doos ziet liggen slapen. Ik heb het wel is vaker gezien op vakantie bijvoorbeeld, maar het is net als of t me nu veel meer aantrekt.
Mn spaans gaat erg goed vooruit! Waar ik erg blij mee ben omdat dit wel iets was waar ik erg tegen aanliep in het begin en me ontzettend frustreerde. Ik heb nog steeds dat ik soms niet alles begrijp, maar goed, ik ben al flink vooruit gegaan in deze 3 maanden in Perú. Mensen moeten ook duidelijk en langzaam communiceren, anders volg ik t niet. Op het project vind ik dit dan ook nog soms wel lastig omdat sommige educuadores super snel en binnensmonds spreken en dit geld ook voor sommige kinderen. Maar goed, we komen dr wel! Heb een super goede profesora (spaanse lerares) die alle geduld van de wereld heeft. We gaan nu in de lessen ipv van theorie meer gesprekken voeren en laatst heeft ze me meegnomen naar n museum over het terrorisme wat zich hier afspeelde van 1980 t/m 2000. Genaamd: 'Het lichtend pad'. Voor de mensen die t interessant vinden, zoek het eens op op google. Het is echt super heftig geweest, en iedereen hier in Ayacucho hebben wel 1 of meerdere mensen verloren aan die ellende. Ook mijn profesora vertelde dingen over wat er in haar familie is gebeurd in die tijd, super shocking. Mensen durfden er tot 2005 niet over te praten, na 2005 werden mensen er wat losser over. De nasleep is nog wel te zien in Ayacucho. Super veel mensen zijn alcoholist, depressief, agressief, en terughoudend. In veel gezinnen word er geweld gebruikt.
Mannen werden in die tijd vermoord, vrouwen verkracht. En volgens n educuador die dit alles heeft meegemaakt lagen de lijken allemaal op straat.
Ook hier zijn annoying mosqietos! Het voordeel is; je hoort ze niet. T nadeel is dat ze niet bepaald kleine bultjes achter laten, en dat ze vreselijk jeuken. Heb er tig op mn been waarvan ik al kleine littekentjes heb.:s Maar de jeuk is zo irritant en hevig. Laatst dus op mn voet zo hard gekrabbeld tot bloedend aan toe. Dit laat ik de volgende keer wel uit mn hoofd. Ik heb een zwaar ontstoken voet gehad. Waardoor ik 3 injecties met antibiotica heb gekregen, 3 dagen, 1 per dag, plus na deze 3 dagen een week lang antibiotica pillen. En t vervelendste was wel dat mn voet zo dik was dat t voelde alsof die elke moment kon exploderen, en dat ik amper kon lopen omdat t zo pijn deed. Ik moest zeggen, ik scheet m wel even. Is niet bepaald geruststellend in t buitenland n infectie oplopen, en dan ook in n plaats als Ayacucho, wat niet zo modern is als bijvoorbeeld Lima. Gelukkig had ik contact over de situatie met mn oude baas die chirurg is en wat me erg gerustgesteld heeft. Nogmaals, thanks Frank!:)
Gelukkig leef ik nog en is alles uiteindelijk goed gekomen.
Met pasen was het hier Semana Santa. Dit duurde een week en word hier in Ayacucho het grootst gevierd van heel Perù en is dan ook een erg belangrijk gebeuren. Maar moet eerlijk zeggen dat ik er niet heel veel van heb gezien, haha erg he?! Elke keer uit werk was er weer n processie aan de gang op straat ( processie zijn religieuze missen) maar elke keer dacht ik; 'oo ik kijk andere keer wel, ga lekker nu naar huis.' Nou daar heb ik dus niets meer van gezien haha. Wat ik dan wel weer heb gezien, is dat ze super mooie tekeningen door de stad maakten op de grond van houtsnippers en bloemen. ik heb trouwens wel 1x over dag 1 processie meegemaakt, en dit was in n straat, waar op een gegeven moment zoveel mensen doorheen liepen dat we helemaal tegen de muur aan geplet werden. Toen kreeg ik t wel n beetje benauwd en schoot gelijk Berlijn, Love Parade door mn hoofd, achter me was n reling waar ik gelijk als n aapie in ben geklommen, daar had n foto van gemaakt moeten worden, dat zag er wss uit om te gieren!
Zondag ochtend om 5 uur zou de afsluiting zijn met de laatste processie wat blijkbaar heel bijzonder is zoals elk jaar. Ons plan was om daar heen te gaan. Maar aangezien we die avond dr voor t nog al gezellig hadden gemaakt lagen we allemaal met n dikke kater in bed.
Ik heb ook n deel van mijn sponsorgeld besteed. Ik ben als eerst met de kinderen n nieuwe garderobe aan wezen schaffen. Sommige kinderen lopen temet elke dag in de zelfde kleren met gaten en Terokal vlekken (de lijm die ze snuiven) er nog op. Dus het was hoogste tijd ervoor! Ze waren er super blij mee. Het uitje waar ik eerder over vertelde in mijn verhaal naar Pikamachay, Huanta en Wankalloj heb ik ook betaald van het sponsorgeld. Ook Engelse woordenboeken. Zag bij n vriendin die in India zit dat ze pizza voor de kids had gekocht. Dat ideetje heb ik van haar over genomen en pizza's getrakteerd. Dat saaie eten zoals rijst en aardappelen moet ook nu uit die neuzen komen van alle kinderen.
Ook heb ik met t geld van de week n voetbalveld in de buurt afgehuurd, hier konden de kinderen zich lekker op uit leven. Ze vonden het erg leuk, dus dat gaan we vaker doen. Aangezien de kinderen van de nachtopvang en permanente opvang niet met elkaar in contact mogen komen, was het niet mogelijk om ze met ze alle te laten voetballen. Dus gaan we volgende keer ook met de jongens en meiden van de nachtopvang er naar toe.
Ook zijn we gister naar het zwembad geweest, waar de meiden allemaal in kleren moeten zwemmen. Ik wou eerst ook een duikje nemen. Maar ten eerste het water is stervens koud en ten 2de voelde ik me net een aapje in een dierentuin, er verzamelde zich een groepje kinderen om ons heen die op nog geen meter afstand ons stonden aan te gapen. Dus nee, dat word geen zwemmen voor mij haha.
Ik heb weer wat dingetjes opgeschreven wat me opvalt hier, wat grappig is of juist niet:
Bijvoorbeeld dat dokters/psychologen or whatever, bij elk wissewasje van alles qua medicijnen uitschrijven en nog vaker krijg je antibiotica. En nergens zit n n bijsluiter bij. Je kan hier ook alles zonder recept krijgen bij de farmacie. Zelfs bij mij aan de overkant van mn huis in t winkeltje waar je eten en drinken kan kopen, verkopen ze zelfs Amoxicilline! (Antibiotica) Echt bizar!
De mensen lopen hier echt uber traag! Super irritant! Maar als t op t verkeer aan komt dan hebben ze opeens allemaal haast en rijden ze als debielen.
Er lopen hier super veel honden. Waarschijnlijk de meerderheid heeft geen baas. En veel honden zijn kreupel, hebben wonden, zitten onder de vliegen etc. De grote honden zijn sloom en deinzen vaak opzij als je aankomt lopen. Maar die kleine *** keffers, die zijn echt vreselijk irritant. In mn straat zijn er 2 die in het begin constant blaffend achter me aan gingen, ``tja, blanke zien ze natuurlijk niet vaak, zal wel gek wezen voor ze``. Maar goed, die 2 kennen mij nu waarschijnlijk en hebben er baat bij dat ik elke dag door hun area wandel want ze kijken niet meer op of om. Daar in tegen ligt er ook zo'n schreeuwlelijk in de Ciudad (stad) en elke x als ik langs loop begint die ook te blaffen, de hele straat die me dan aankijkt hoe debiel ik met n flesje water dat ding probeer af te schrikken, ik sta nog voor sjaak ook haha.
Dit viel me gelijk al op toen ik hier aankwam. Het is hier overdag 30 graden en iedereen loopt met lange broeken, lange mauwen, sommige met dikke jas, dichte schoenen. Snap niet waarom ze niet lekker in korte kleren lopen. Ik heb dan ook nooit n korte broek aan, alleen als ik bijvoorbeeld vrij ben en thuis op mn terras zit. Maar met korte broek de deur uit, dat doe ik hier niet. Tenzij je nog meer wilt dat iedereen je aangaapt.
Ook hier wachten we met smart op de troonaftreding van Bea en koningsdag van onze Alex. Hier zal ik in mijn volgende verhaal een verslag over doen.
Lieve mensen, ik geloof dat ik er maar weer eens n einde aan ga breien, want mn verhaal is iets te lang, en het word anders misschien een btje saai om te lezen.;)
Hasta pronto!
Besitos!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
