Que va el tiempo rapidó!

Hola hier weer n berichtje uit Ayacucho. Waarschijnlijk mijn laatste vanuit hier. Ik heb na lang twijfelen besloten om 2 weken eerder te stoppen op het project. Het is voor mij een bijzondere tijd geweest met hele mooie herinneringen en soms wat moeilijkere momenten. Maar het is mooi geweest. Mijn besluit is mede genomen doordat het zo rustig is doordeweeks op het project. En ik graag nog 2 weken iets van het land wil zien.

Maar eerst even weer wat belevenissen delen.;)
We zijn met de kinderen naar n stierengevecht geweest in n dorpje hier n uur vandaan, heen met de taxi, want alle busjes waren afgeladen met mensen die wss ook allemaal daar naar toe gingen. Normaal gesproken vind ik t altijd zielig t stieren vechten en was dan ook erg benieuwd. Er waren 9 stieren en ze begonnen met n rustige toro die de ring in kwam, n rondje deed en gelijk weer naar de ingang rende waar die uitkwam. Die vond het maar niets. de 2de was n jongere toro en drie mensen verkleed in rare kleren die in de ring stonden. Gelukkig was dit grappig en de drie verklede mensen hadden wss heel wat blauwe plekken. Maar naarmate de stieren zich afwisselde, werden ze steeds drukker en wilder. De ring bestond uit zit plaatsen voor t publiek en de muur naar t veld was redelijk hoog. Maar voor de stieren wss niet hoog genoeg want die probeerde er op te springen. De eerste x was dan ook schrikken toen de stier 3 meter voor onze neus de muur op sprong, iedereen rende in paniek weg en wij uiteraard ook, gelukkig was de muur net te hoog waardoor ze er niet helemaal opkwamen, en de toredor trok ze aan de staart er weer van af. Mn hart ging tekeer en stond helemaal te shaken haha.. En elke opkomende stier probeerde die muur weer op te komen, de eerste paar x rende dus iedereen weer weg, wat nog gevaarlijk is ook, maar na n paar x keek ook niemand meer op of om als er weer 1 t probeerde. Het was n superleuke middag! Maar we moesten ook nog terug.. Waar wij conexxion bussen voor hebben, gebruiken hun busjes die iets groter dan n combi busje zijn. Altijd helemaal volgepropt. Ook in dit busje die klaar stond was geen plek en al half vol met staande mensen. Ik zag het niet zo zitten om n uur te staan in n busje dat gebouwd is op Peruanen, en waarbij ik wss zo krap sta dat ik amper kan ademhalen. Dus ik stelde voor om toch ook maar weer met n taxi terug te gaan. De educuador zei dat er wss geen taxi's waren en we wouden niet t risico nemen dat we straks daar staan zonder vervoer terug. Dus toch iedereen erin gepropt, ik en mn 2 nlse collega's gebukt, helemaal klem tussen stinkende mensen in t donker door de bergen naar beneden en uiteraard weer op andere weghelden rijden om in te halen waarbij je denkt, help dit was mijn leven.

Día de mamá is hier erg belangrijk.
Wat zich uit in versieringen op straat en in winkels, optochten door de straat, op elke hoek kan je moederdag cadeautjes, troepjes en tierelantijntjes kopen. Taarten in overvloed. En ook wij in Cachorros hadden n taak. Elk jaar maken ze voor bedrijven speciaal voor moederdag chocolade roosjes en hartjes. Dit jaar was de bestelling 1040 chocolaatjes. Dat waren drie dagen bloed zweet en tranen, maar we hadden de klus op tijd geklaard. En het was eigenlijk ook super leuk om te maken en gezellig met alle educuadores en vrijwilligers. Einde van de dag wel helemaal kapot, maar wel voldaan.;) De kinders mochten helaas niet meehelpen want het moest allemaal tiptop gebeuren.

Uiteindelijk de zondag erna was het moederdag. Er waren ook festivallen n kwartier met de taxi van Cachorros. Er waren 4 kids, dus die hebben we meegenomen, gezellig opstap. Het terrein was erg leuk opgericht, voor ieder wat wils. Voor de kleintjes, draaimolens, springkussens, en nog n paar atracties. Er waren 2 podias met muziek, een stierengevecht, paardenrace en veel kraampjes waar natuurlijk eten in overvloed te halen was.
Helaas hing er al n dikke donkere wolk boven ons. En uiteindelijk ging t ook plensen! Daar viel ons dagje uit in de soep. We hebben in totaal denk 3 kwartier onder n tent gestaan, uiteindelijk werd t droog en rondje over t terrein gedaan. Langs t stierengevecht, maar we zagen niet veel en dat hadden we toch laatst al gezien. Dus toen de paardenrace bekeken. Allemaal weer zo boers en amateuristisch. Er was n paard bokkig en die rende constant richting t publiek, en dat zelfde paard had zn ruiter er later ook afgegooid waar n ambulance aan te pas moest komen.
Aangezien t ook koud was geworden zijn we na de paardenrace lekker naar huis gegaan.

Laatst nodigde Pamela, een meisje van Cachorros, mij uit om mee te gaan naar het huis van haar moeder en zus. Super leuk natuurlijk, dus wij op weg er naar toe. Kwamen we aan bij t werk van haar moeder. Ik dacht nog: "we zouden toch naar je huis gaan?". Maar goed, ze wou graag dr moeder zien, dus voor mij was t prima. Eerst even met dr moeder gekletst, super schattige ini mini peruana, ik had er al vaker in Cachorros ontmoet, maar toen is me nooit opgevallen hoedaadwerkelijk klein ze is. Drna liepen we naar n deur die op slot zat, en ik dacht, waar gaan we nu heen, totdat Pamela t opende, en t bleek het "huis" van haar moeder en zus te wezen. Een kleine kamer, met 2 bedden, n kleine kast, n kastje met n tv en mega veel zooi overal, en nog n kleine ruimte wat n keuken moest voorstellen. Douche of iets was er niet, dus vraag me af waar ze dat deden, maar durfde t niet te vragen aan Pamela. Wauw ik was helemaal verrast en tegelijkertijd in shock. En wist niet zo goed wat ik moest zegen, dus plofte gelijk neer op bed en zei maar hoe lekker bedje ze hadden.
Kreeg gelijk n kopje thee n groot brok droge cake. Maar super lief.
Haar moeder moest weer werken dus heb met Pamela op die kamer gechillt, gepraat, tv gekeken, en kreeg nog n cadeautje van haar, een sjaal, zo lief.
Ik voel me ook helemaal geen educuador of iets. Ze voelen meer als kleine broertjes en zusjes voor me.
Ik moet ook oppassen dat ik ze niet te veel verwen. Maar t is zo leuk om dingen voor ze te kopen en ze blij te maken.
Ik was laatst met Julio, 1 van de jongens na de kapper geweest. Hij had n super stoer nieuw kapsel aangemeten gekregen. Gelletje erin, helemaal geweldig. Volgende dag in de ochtend in Cachorros, ik sta trots te vertellen tegen mn collega hoe gaaf Julio zn haar is geworden en dat zelfde moment komt Julio na beneden, ze haar helmaal plat, en ik zeg: "Julio, je moet wel n gelletje in je nieuw coupe doen!". Julio antwoord: "Ik heb geen gel profesora".
En dat vond ik zo sneu. En het is maar gel.. Maar iedereen op die leeftijd is toch met zn uiterlijk bezig, en hij heeft geen eens gel.
Heb dus voor de jongens gel gekocht, en voor de meiden toen gelijk leuke kleuren nagellakjes.
Het gevaar alleen is dat ze weten dat ik geld heb om voor ze te besteden, althans ik er niets over heb gezegd, maar ik altijd van alles betaal en ze niet achterlijk zijn. Ze vragen dus vaak: comprame este, comprame este (koop dit voor me). Maar geef ze eens ongelijk, ik zou in hun situatie dat ook proberen. Ander voorbeeld is dat Pamela me een keer 10 sole heeft gevraagd om te lenen, en voor mij was dat prima. Ze zei dat ze t na 10 dagen terug zou geven, maar heb t geld nog steeds niet terug gezien en als ik er naar vraag dan krijg ik n vaag antwoord. En die 10 sole interesseert mij niets, maar ze moet wel leren dat ze niet zomaar geld kan lenen en niet meer terug kan geven.

Er zijn 6 kiddos in het huis, de jongste is 12 jaar en loopt qua gedrag ook erg achter. Als je zou zeggen hij is 8 dan geloof je t ook. Hij zit totaal niet op 1 lijn met de andere kinderen en ze nemen hem dan ook vaak in de maling, vooral omdat hij erg hapt en/of gaat huilen. Ook is hij veel misbruikt door 2 jongens in het verleden die ook in het huis wonen en het schijnt nog steeds wel eens voor te komen snachts. Ook hebben de kinderen n slechte invloed op hem.
Er is daarom ook besloten, en ook omdat zijn ouders dit graag willen, hem te plaatsen in een ander huis. Het is een weeshuis voor jongetjes van zijn leeftijd, jongetjes die uit arme gezinnen komen of waarvan de ouders zijn overleden of in de gevangenis zitten, maar dit zijn dus geen straatkinderen. Wat voor hem uiteindelijk beter is omdat hij nu niet word geassocieerd met deze doelgroep (straatkinderen) en terugvallen op de straat en lijm snuiven etc. hierdoor ook minder makkelijk word. En hier heeft hij eindelijk leeftijdgenootjes waar hij mee kan spelen. Wat in deze leeftijd super belangrijk is voor zijn verdere ontwikkeling. Aangezien Jefferson weinig sociale contacten heeft in Cachorros, hij speelt altijd in zn 1tje.
Uiteraard werd er ook n kleine despedida (afscheid) gehouden. Eerst een rondje waarbij iedereen een kleine speech gaf. Waarbij hij dikke knuffels kreeg en mooie afscheid woorden. Ondertussen n lkkr stukje brownie gegeten en n vieze graciosa gedronken (frisdrank, mierzoet, écht niet te zuipen, mensen hier vinden het heerlijk, onbegrijpelijk). En van ons, de vrijwilligers, nog n cadeautje gehad. Uiteindelijk zijn ik en 2 andere vrijwilligers meegeweest, hem wegbrengen naar zn nieuwe huis. En hoe grote mond die normaal heeft, nu was die super verlegen en durfde hij niet naar binnen. Zo aandoenlijk.
Het was goed om te zien waar die terecht zou komen. Erg mooi huis met een patio, super veel jongens en veel van zijn leeftijd. Het leuke is ook dat hij al wat jongens kent van school en die kwamen dus ook gelijk naar m toe. En veel andere kids hingen aan de lippen van ons, die gringa's waren tuurlijk ook mega interessant. Dus ook leuk dat ze allemaal erg enthousiast waren, iets wat jefferson, nodig heeft. Uiteindelijk nog n keer n dikke kus en knuffel gegeven en toen was het toch echt tijd om te gaan. Hij werd gelijk helemaal opgenomen in de groep en de kinderen liepen gelijk met m weg.
Er is nadat Jefferson weg is gegaan, een week later een nieuwe jongen in Cachorros gekomen. Nou ja, 'nieuw' hij zat er al in toen ik de eerste weken in Cachorros was, maar hij was uiteindelijk terug de straat opgegaan. En nu is hij na 3 maanden weer terug. Dus ik hoop dat hij het dit keer langer volhoud, aangezien het niet de eerste keer was dat hij weer terug de straat op was gegaan.

Los Cachorros bestond 29 mei 10 jaar. Dat moest natuurlijk goed gevierd worden! De dagen voor de grote dag stonden dan ook in het teken van de aniversario.
Zaterdag was er een spelletjesdag georganiseerd bij het IPD (groot recreatie terrein voor kinderen waar ze kunnen sporten).Er waren 16 verschillende spelletjes, en de educuadores en de vrijwilligers begeleide ieder n spel. De spelletjes waren georganiseerd voor uitgenodigde organisaties en uiteraard onze kinderen. Mijn spelletje was heel simpel en t leek me ook nix aan voor de kinderen. Ik dacht nog: "dat wil niemand spelen". Maar daar dachten de kinderen anders over. Die vonden het helemaal geweldig en helemaal toen de winnaars ook nog premios kregen (kleine cadeautjes, bestaande uit drinken en snoepjes/koekjes/chips)
Mijn spelletje was; 2 kinderen die tegelijk allebei een blaadje aan het einde van de tafel er af moesten blazen. Wie dat het snelste deed had gewonnen.
Met lunchtijd waren de spelletjes afgelopen. Na lunch hebben de kinderen en educuadores van Cachorros nog lekker gevoetbald.
De dagen er na stonden vooral in het teken van de voorbereiding voor woensdag. Woensdag begon smorgens met n kerkdienst, daarna op Cachorros soep gegeten (gemaakt van ingewanden, geen idee van welk beest), smiddags eerst het afscheid van een andere vrijwilligster. En 17.30 zouden we weer verzamelen op Cachorros en vanaf daar met zelfgemaakte spandoeken en lampionnen met lichtjes met n hele stoet de straat op. Ook was er een band geregeld die achter ons aan liep. We zijn eerst een rondje door stad gegaan, want iedereen moest horen van het grote feest! Éénmaal terug door gelopen naar park Magdalena waar een podium op ons stond te wachten. Hier waren optredens voor de kleine kindertjes met verkleedde mensen, spelletjes voor de kids, een toneelstukje, een optreden met muziek voor de wat oudere garde, een Ayacuchaanse dans optreden, en uiteindelijk een bedankwoord voor Alanya en het team van Cachorros voor al het fantastische werk wat zij leveren voor de kinderen en families in Ayacucho! Tussendoor zijn er ook 2 groots wensballonnen de lucht ingegaan. Uiteindelijk werd de aniversario de volgende dag afgesloten op een recreo in een plaatsje is de buurt. Een super mooie omgeving tussen de bergen in de zon langs n mooie rivier, voetballen, volleyballen, andere spelletjes, zwemmen, gezellig samen eten in het gras.. En als afsluiting dat bijna alle educuadores en ik als vrijwilliger die graag droog wouden blijven in de rivier werden gekieperd!
Een erg bijzondere gebeurtenis om allemaal te hebben mogen mee maken.

Al deze activiteiten en andere leuke dingen van de afgelopen 4 maanden met de kinderen, en het 10 jarig jubileum is allemaal te danken aan de geweldige mensen die mij hebben willen sponsoren voor deze reis! Nogmaals onwijs bedankt iedereen!

Nu het einde in zicht is heb ik wel op sommige momenten dat ik naar huis verlang.
Maar wil deze laatste aankomende weken dat ik hier ben nog zo veel mogelijk genieten, want ga zkr de jongens en meiden van Cachorros super erg missen. En ik ben hier immers nog maar 9 dagen. Eigenlijk is het nu nog maar 1 lange week.
De 12de vertrek ik met t vliegtuig van Ayacucho na Lima en zal daar de bus nemen naar Arequipa, hier zal ik een paar dagen verblijven om dan de bus weer terug te nemen naar Lima, en dan 25 juni het vliegtuig naar Mexico! Hier wil ik nog n maandje genieten van zon, zee, strand, feesten, sightseeing, en nieuwe mensen ontmoeten, voordat het echte leven in NL weer begint. Ik vlieg 30 juli terug, en zal als tijden niet veranderen 31 juli om 5.55 uur sochtends aankomen op Schiphol.

Ik hoop dat ik nog tijd vind om mijn laatste verslag vanuit Perú te schrijven over mn laatste weken hier, mijn afscheid en mn tripje na Arequipa. En anders word t waarschijnlijk pas terug in NL.;)
Gek idee.. Mn laatste dagen hier in mn huisje, met de kids, met mn collega's..
Maar goed, aan alles komt een eind. En vind het ook zeker weer fijn om na t maandje Mexico, weer lekker naar mn huissie en familie toe te gaan.:)

Nog n paar grappige puntjes;
althans t woord gringa wel echt mn neus uit komt, moet ik toch wel lachen als mensen je stiekem aanraken, en als je ze dan aankijkt dat ze vol trots tegen de ander zegen "ik heb een gringa aangeraakt". Misschien denken ze wel dat het geluk brengt.;) ander gevalletje.. Ik liep op n middag uit werk en liep achter 5 kindjes van, ik denk, 9/10 jaar oud. Totdat 1 zich omdraaide, en haar ogen zo groot werden van schrik dat ze bijna uit dr hoofd rolde, ondertussen waarschuwend dr vriendjes dat er n enge gringa achter hun loopt, 1 voor 1 draaide de rest ook hun hoofd om, en het leek wel of ze n monster hadden gezien, hun loopje werd n tandje harder totdat ze ergens in n inham konden staan zodat ik ze zou inhalen. Allemaal kijkent of ik ze elk moment zou gaan opeten. Wat schijnt nou.. In sommige gezinnen word er aan de kinderen verteld dat gringos hele slechte mensen zijn en kleine kinderen ontvoeren en opensnijden. Haha bizar toch!
Ook leuk is als moeders hun kindjes pushen om gedag tegen je te zeggen. Of dat ik me omdraai en er n moeder en baby op de rug in me nek staat te hijgen, en als ik dan de baby aandacht en n aaitje over t gezichtje geef ze helemaal in de gloria weglopen, haha.

Quien lo vive, es quien lo goza!

Hasta pronto!

Abrasitos!