Time flies when you having fun! Uno mes en Perú!

Hallo lieve mensen,

Hier weer n berichtje vanuit Ayacucho!
We zijn weer 3 weken verder na mijn laatste bericht. En ik zou jullie nog n update geven over de carnaval.
De carnaval duurt hier 4 dagen. Gelukkig hoefde we maar 1 x met de stoet mee te dansen.
Dit was op zaterdag. Ik had eerst n turno por la mañana (ochtenddienst van 6 tot 14.00) rond 12 uur zou iedereen zich verzamelen bij Los Cachorros. Alle educuadores, vrijwilligers, kinderen om zich in zijn/haar kostuum te hijsen, en even het liedje nog te oefenen. Uiteraard werden van alle dames en meisjes de haren gevlochten zoals n echte peruaanse vrouw betaamd. Rond 1 uur kwamen de educuadores, vrijwilligers en kinderen van Gorriones (ander project hier in Ayacucho, ook gericht op straatkinderen maar ook op verstandelijk gehandicapten kindertjes). Iedereen was er klaar voor! Rond half 2 de straat op gegaan, richting de carnaval stoet waar we zouden gaan beginnen.
We kregen allemaal n potje talkpoeder in de handen gedrukt. want traditie is niet alleen water gooien wat ik in mn vorige verhaal vertelde, ook talkpoeder naar elkaar gooien hoort erbij. De volwassenen hielden Zich nog redelijk in, maar de kinderen gingen helemaal los en zaten helemaal onder de poeder. De zwarte haartjes en bruine huidjes waren nu wit.
Dansend en zingend (en af en toe rennend omdat we de groep voor ons bij moesten houden) de straatjes door richting het Plaza de Armas, daar was het moment suprême! Op het Plaza zat de jury, daar moest alles vlekkeloos verlopen en iedereen tegelijk in de pas, en n tandje hoger in de stem.
Naar mijn idee ging dat best goed, tenminste, wat er voor me gebeurde ging tegelijk, wat achter me gebeurde heb ik niet meegekregen haha.
Tig camera's van mensen aan de kant die graag n foto van die blanke meisjes in peruaanse kleding willen hebben. Ook kwam er n vrouw naar me toe en vroeg of ze n foto van me mocht maken. Uiteraard ben ik niet de beroerdste, dus heb een mooie pose voor mevrouw gemaakt. Het was allemaal zo officieel. filmopnames, en zelfs n interviewer die met n microfoon voor mn snufferd stond waardoor ik totaal niet meer in t ritme mee danste..
Nadat we de Plaza de Armas waren gepasseerd, konden we weer richting t project, iedereen was kapot. Ondanks ik wel wat meer had verwacht qua show, en dus niet alleen maar dansende groepen, vond ik dit n super gave ervaring om te hebben mogen mee maken!
Aangezien ik die zondag erna weer n turno had die om 6 uur begon, ben ik gelijk naar huis gegaan, eerst lkkr gegeten, warme douche genomen en linea recta mn bedje in gedoken.

Het project, Los Cachorros bestaat uit 2 opvangen. Een nacht opvang en n definitieve opvang. Maar het begint allemaal op straat. Waar de kinderen vandaan komen/wonen, stelen, bedelen, seksueel worden misbruikt en waar ze drugs gebruiken en lijm snuiven. Maar ook waar ze de vrijheid hebben, en waar ze zich niet aan de regels hoeven te houden.Elke dag gaat n collega de straat op om de kinderen op te zoeken, en de nieuwe niños te vertellen over Los Cachorros, en om een vertrouwingsband met ze op te bouwen. Een kind kan er voor kiezen om naar de nacht opvang te gaan, Can genaamd. Hier komen straatkinderen om te slapen, douchen, eten, kleren wassen. De deuren gaan open vanaf 19.00, de volgende ochtend gaan de kinderen 8.00 weer naar buiten. Deze fase hebben de kinderen eerst moeten doorlopen een bepaalde periode, voordat ze in de definitieve opvang terecht komen (Car). Ook al blijven de kinderen alleen maar slapen in de nachtopvang, ook hier gelden regels. De kleren moeten ze wassen, dit doen ze zelf, ook moet worden gekookt, tafel dekken, afwassen. Deze regels zijn er om de kinderen alvast te laten wennen aan gezag. Het is dus niet zo, dat ze savonds aan komen kakken en kunnen aanschuiven aan het avondeten en gelijk na bed gaan.
Als de kinderen een bepaalde periode aaneengesloten naar de nachtopvang komen en aangeven hun leven echt te willen veranderen, dan word er een gesprek aangegaan met het kind om te beoordelen of hij/zij echt klaar is voor de definitieve opvang. De definitieve opvang is naast de nachtopvang. In de definitieve opvang zijn 2 meiden, en 4 jongens. Triest genoeg zijn er 2 jongens en 2 meisjes weer de straat opgegaan. En moet dan wel aan ze denken, als we met de andere kinderen aan t eten zijn of als t savonds regent.
Naast dat de kinderen in de definitieve opvang zitten waar ze zich aan de regels moeten houden zoals, 6.30 opstaan, 21.00 naar bed, bed opmaken, kleren wassen, allerlei huishoudelijke taken; kamer schoonmaken, koken, tafel dekken, afwassen, bezemen, dweilen etc, word er ook contact gehouden tussen de educuadores, en de ouders/verzorgers van de kinderen. Aangezien er veel problemen met de ouders zijn waardoor de kinderen überhaupt op straat leven, is het contact ook lastig. Ook wonen veel families ver weg, en zijn ze arm waardoor vervoer hierdoor te duur is, en ze dus weinig/niet komen, aangezien de ouders wel verzocht worden om hun kinderen elke week te komen opzoeken. Dat is dan dus best triest als er een ouder niet komt opdagen.
De kinderen hebben tot eind februari vakantie. Doordat het vakantie is, is er overdag voor de kinderen een vrij losse planning. De dag bestaat vooral uit chillen, filmpje kijken, chillen, armbandjes knopen, chillen..;)
Ik ben laatst naar de skateboard baan geweest met 4 van de niños. De 2 jongens waren lekker aan t skaten terwijl de 2 meiden en ik heerlijk in het zonnetje zaten. . We hebben ook n sportieveling in de groep van Cachorros, dus daar zo nu en dan n potje mee kickboksen in de tuin. Hij kan aardig meppen, dus het is behoorlijk zwaar.
Ook wel leuk om te vertellen, er worden iedere maandag empanadas(wraps) gemaakt, sinds 2 weken help ik ook mee. Normaal gesproken samen met de meastro kok en kokkin Julio en Pamela, de lovebirds van het project. Tenzij hun een keer geen zin hebben of wat anders te doen hebben, dan helpen andere kinderen mee. De volgende dag worden ze verkocht. Gister was de eerste keer dat ik met n niño ze dus ging verkopen. De bedoeling is dat t kind ze verkoopt, maar dat ging niet echt soepel. En aangezien we dr 24 moesten verkopen en niet de hele dag de tijd hadden, heb ik jan en alleman op straat gevraagd of ze een empanada wouden kopen. Aan het einde van de rit hadden we dr nog 8 over. Ook worden er brownies gemaakt door mn collega en 1 van de kinderen. Ook deze worden op straat verkocht. Aangezien deze collega eergister haar laatste dag had, word deze taak overgenomen door mij en afgewisseld met andere collega's. De kinderen verdienen ook geld met het maken en verkopen van het eten.
De diensten die ik hier werk zijn van 6.00 sochtends tot 14.00 smiddags, van 14.00 smiddags tot 22.00 savonds. Ook draaien we om de beurd nachtdiensten. Die zijn van 22.00 savonds tot 6.00 sochtends, uiteraard kan je gewoon ''slapen'' met de nachtdienst.;) alleen is Slapen soms wat lastig door t vreselijk luide verkeer wat langs raast, ik heb oordopjes, maar t komt er dwars doorheen.
Ik heb in de tijd dat ik hier ben, dingen voor mijzelf opgeschreven wat me hier opvalt, wat grappig is, triest of juist irritant haha.
Hier in Perú geef je iedereen die je kent een zoen bij aankomst en vertrek, moet zeggen dat ik dit wel leuk vind. Het is n vriendelijk gebaar. En aangezien ik 3 zoenen gewend ben vanuit NL, was dit de eerste dagen erg wennen.
Iets anders, je word hier als blanke gediscrimineerd! Haha. Jaa echt! Ze laten de gringas voor alles meer betalen. Uiteraard laat ik het daar niet bij zitten, en ding af voor t leefff! Nee grapje, ik ben heel slecht in afdingen, en laat me veelste snel afschepen. En t gaat serieus echt om 25 cent ofzo, maar het is gwn n principe kwestie.;) wat me wel tegenvalt is dat toiletartikelen, en alles wat bijvoorbeeld n drogist verkoopt heel duur is, soms duurder dan in NL. Gelukkig dat t eten dat weer compenseert. Althans een pot Nutella, die elke keer naar me lacht als ik de supermarkt binnen kom, wel prijzig is. 5euro voor n pot! Dat betaal je in NL niet eens, kansloos dus.
Alanya maakt veel dingen zelfs waaronder chocopasta, die ik nu dus vn haar koop. ik vind die nog lkkrder en is goedkoper dan de Nutella.
Ook grappig is dat in t stadje vrouwtjes zitten met weegschalen. Snapte in t begin niet wat ze nou aan t doen waren. Maar wat nou de clou is.. Dat is voor de mensen die geen weegschaal hebben en toch graag hun gewicht willen weten.;) Ook zitten er wel eens mensen met n typemachine, voor als je een getypte brief nodig hebt, en zelf geen printer kan veroorloven. Komisch toch, en slim uiteraard. Heb dit zelf nog niet gezien, maar hoorde dit van n collega.
Minder leuk zijn de oudere mensen in Ayacucho die niet, net als in NL verzorgd kunnen worden in een verzorgingstehuis. Deze mensen zijn aan hun lot overgelaten en zitten overdag op straat om te bedelen. Diep triest als een klein oud vrouwtje in t midden van de straat met haar hand omhoog zit. En niet alleen oudere mensen, ook veel jonge mensen die bijvoorbeeld blind zijn. Bijvoorbeeld n man die met n potje onder de arm (voor geld) fluitend op n fluit er nog iets van probeert te maken om geld bij elkaar te sprokkelen. Een jongen van mijn leeftijd met geamputeerde bennen of mensen zonder armen en niets anders kunnen omdat ze geen hulp krijgen. Hoe erg ik t ook vind, ik geef nooit iets, klinkt heel bot, maar t zijn er zoveel, dan zou ik bezig blijven.
Auto's, bussen, scooters, die voor elke poep en n scheet toeteren. En ik schrik er nog steeds van.
Maak niet uit waar je loopt, overal is leven op straat, met vaak muziek. Vooral bij ons in de buurt kunnen ze er wat van. Ik stuiter nog net mn bed niet uit van de herrie en als t de muziek niet is dan zijn t de straathonden wel die oneindig, met zn honderden tegelijk blaffen..
Met de carnaval, nadat we klaar waren met de optocht en terug waren bij Los Cachorros ben ik gelijk naar huis gegaan aangezien ik die dag erna een turno por la mañana had(6uur smorgens beginnen). Voordat ik naar huis ging eerst wat boodschapjes gedaan en met 2 tasjes vol richting mi casa gelopen. Wegens de carnaval hielden de locals overal hun eigen buurtfeestjes. Het eerste feestje wat ik tegen kwam was in t begin van mn straat, allemaal dronke mensen, die natuurlijk graag n dansje waagde met die gringa, uiteraard zat ik hier niet op te wachten aangezien de eerste beste man gigantisch naar drank stonk en zn alcohol nog net niet over mij heen drapeerde. Het volgende feestje kwam ik meters verderop tegen, ze hadden de straat gebivakkeerd, en ik moest dus dwars door de groep heen, hier kon ik niet snel doorlopen, en ik moest voordat ik verder mocht eerst metde groep mee dansen, gelukkig waren dit geen straalbezopen en stinkende mensen. Super lache natuurlijk, als enige blanke dansend en gierend meelallend met de groep. En mooi dat ze t vonden! Jammer genoeg heb ik hier geen foto's van.
Ook grappig is dat sommige mensen, bij elke kerk die ze tegen komen n kruisje slaan.
Zijn er al dingen die ik mis..? Als t op eten/drinken aan komt wel! Ik mis mn bruine brood, pure hagelslag, pindakaas, groene thee, melk, patatjes van de Ouwersloot, mn mama's warme prakkies, en natuurlijk ook jou lekkere vismaaltijden op de vrijdagen zuster!;) ik heb hier wel n favoriet restaurantje waar t eten lekker is, maar niets tipt aan thuis natuurlijk.
Op t project eten ze 2x warm, dus ik eet smiddags of savonds als ik niet werk brood, anders kom ik tonnetje rond terug met al die papás y arroz!(aardappelen en rijst, en dat in 1 maaltijd!! )
En natuurlijk mis ik mijn familie ook, en vooral mn kleine aapies!

Uiteraard heb ik al wat uitstapjes gedaan hier in de omgeving. Maar daar zal ik volgende keer wat meer over vertellen.
Ik heb geprobeerd om foto's op de pc te krijgen, maar die computers hier zijn zoo traaagg, daar heb ik geen geduld voor.;) Ik plaats zo nu en dan wat op facebook. Excuses voor de mensen die geen facebook gebruiken.;)

Ik ga er weer een einde aan breien mensen.
Saludos!
Abrazartes para ustedes!